Wraz z jazdą na rowerze i pływaniem, bieganie jest jedną z najczęściej wybieranych form aktywnego wypoczynku. Przekłada się to na rosnącą liczbę uczestników zawodów zarówno na dystansach 5, 10 kilometrów, jak i maratonów. Co czeka zawodników-amatorów podczas wyścigów, wyjaśniają Natalia Pawelska i dr Dariusz Parzelski, psychologowie sportu z Uniwersytetu SWPS.
Zaczyna się zawsze tak samo: chcemy żyć zdrowo, więc zaczynamy stosować dietę, trenować. Jest dobrze, ale w końcu zapominamy się, waga wraca do starego poziomu, a my jesteśmy sfrustrowani i zniechęceni. Co zrobić, żeby ten scenariusz się już się nie powtarzał?
Maraton. Biegniemy przez 30 (lub kilka więcej) kilometrów i wszystko jest w porządku, nagle ktoś odłączył prąd. Zderzyliśmy się ze ścianą. Czy to nasza wina, czy można z nią walczyć, jak jej uniknąć? Rozłożyliśmy to zjawisko na czynniki pierwsze i zapytaliśmy fachowców. Maratończyku, a zwłaszcza debiutancie – po prostu musisz to wiedzieć.
„Ciągle stawiamy sobie cele, uczymy się tego przez całe życie – mówi dr Dariusz Parzelski, kierownik Zakładu Psychologii Sportu SWPS w Warszawie (psychologsportu.com). – W sporcie natomiast znaczenie odgrywa sposób ich formułowania. Badania wskazują, że korzystanie ze sprawdzonych metod wyznaczania wyzwań zwiększa skuteczność zawodników”.
Od kilku, a może nawet kilkunastu lat pojawia się ta konstatacja: zawodnicy sportowi najwyższej klasy doszli do granic możliwości, jakie daje ludzkie ciało. Rywalizacja na światowych szczytach w mniejszym stopniu dotyczy siły mięśni, wytrzymałości stawów. Najważniejsza walka rozgrywa się w głowie każdego z zawodników.
Poziom w sporcie wyczynowym jest dziś bardzo wyrównany. O zdobyciu medalu często decyduje czynnik psychiczny, więc sportowcy trenują psychikę równie intensywnie jak ciało. „Jedną z tajemnic ich sukcesów jest relaksacja neuromięśniowa” – zdradza psycholog sportu, czterokrotny mistrz Polski w łucznictwie, Dariusz Parzelski z Wydziału Psychologii UW.
